Nederlandse zanger slaapt 14 dagen in slaapkamer van Johnny Cash
Vanwaar je interesse voor Johnny Cash: vanwege de initialen of de muziekstijl?
Ik weet nog precies waar ik op mijn 14e voor het eerst Johnny Cash hoorde: bij een vriend die op zo’n grote professionele bandrecorder de plaat ‘Johnny Cash - Welcome to Europe’ had staan. Ik hoorde het nummer ‘Look at them beans’ over het wel en wee van een boerenfamilie. Ik praatte nog wat afwezig met mijn vriend omdat ik ondertussen vol verbazing en nieuwsgierigheid zat te luisteren naar de tikkende, gedempte gitaarsnaren en de man die er met een autoritaire stem doorheen sprak alsof dit het belangrijkste verhaal uit de menselijke geschiedenis was. Ik mocht een cassettebandje meenemen en luisterde thuis op mijn kamer voor het eerst naar ‘I walk the line’, ; A boy named Sue’ en ‘Folsom Prison Blues’. Een paar maanden later had ik mijn eerste ‘optreden’ op een soort bonte avond.
Mijn interesse voor Johnny Cash is in de loop der jaren toegenomen omdat hij met zijn songs en boeken echt wat te zeggen heeft. Cash staat voor de confrontatie met het gewone, harde leven.Hij zingt over mensen die in de fout zijn gegaan, over ontrouw, over moord, over executies, oorlogen, rampen, maar ook over geloof, hoop, liefde en respect voor je vader en moeder. Hij spaart zichzelf niet. Het is een soort tegenreactie op alles wat geforceerd ideaal, vroom of vrolijk moet zijn. De muziekstijl past daar ook bij: simpel, makkelijk, tijdloos en vaak een beetje rauw. Je moet er als muzikant echt wel lef voor hebben, want is soms schrikbarend simpel wat je moet doen.
Jongensdroom? Al sterallures, volle zalen in je dromen???
Ik zal je eerlijk iets vertellen: vanaf mijn 14e jaar heb ik vrijwel dagelijks Johnny Cash songs gespeeld en gezongen. En in gedachten zag ik dan altijd volle zalen voor me. Maar ik heb dat nooit serieus genomen tot Piet van Die ruim 30 jaar later ineens opdook met zijn Johnny Cash kerkdienst. Volle zalen in mijn dromen?; (lachend) ja dus. Ik denk eerlijk gezegd dat elke muzikant dat heeft. Of misschien wel zou moeten hebben. Een volle zaal is namelijk een teken dat mensen iets aan je muziek hebben: ze herkennen zichzelf er in, of halen er troost of hoop uit. Maar sterallures? Nee, die heb ik er niet echt bij. We spelen nu uitsluitend covers van Cash, dus we teren op zijn nalatenschap. Hij is de ster in dit geval, het is zijn muziek en we spelen voor zijn fans. Maar we zetten tijdens onze optredens wel alles in wat we hebben.
Wie spelen er nog meer in de band?
Ik voel me ongelooflijk bevoorrecht met de muzikanten in de band, allemaal ervaren 40+ ers. Wim Bevelander was de eerste die ik benaderde toen ik zag dat de media-aandacht voor de eerste Johnny Cash dienst uit de hand begon te lopen. Ik durfde niet meer zo goed alleen (grijnzend) en vroeg Wim of hij me wilde helpen. Hij reageerde meteen enthousiast. Dat was echt een geruststelling, want Wim is een doorgewinterde muzikant die al 30 jaar optreedt en platen maakt. Van ons vijven lijkt hij eigenlijk nog het meest op Johnny Cash: hij schrijft zijn eigen songs, heeft zijn eigen stijl en gaat gewoon stug door. Hij is terecht genomineerd voor de Zilveren Duif dit jaar.
De tweede die ik benaderde was Eric van Zonneveld. De meest dienende en vriendelijke drummer die ik ooit ben tegengekomen en bovendien een vriend van me. Hij had helemaal niks met country, rockabilly of Cash, maar is direct gaan trainen om zich de typische stijl van de Tennessee Three, de begeleidingsband van Johnny Cash, eigen te maken. Het is grappig; hij grafisch designer en zo drumt hij ook. Hij is altijd bezig om het nog mooier te maken.
Toen we na de Johnny Cash dienst benaderd werden voor meer optredens hebben we Oscar Bax en Derek Erkelens erbij gevraagd. Oscar is mijn gitaarleraar uit mijn tienerjaren die mij bijna 30 jaar geleden op een bijbelstudiekamp voor het eerst de gitaartechniek van Luther Perkins voordeed. Hij is recent weer van Spanje naar Nederland verhuisd; hij had zijn verhuisdozen nog niet uitgepakt toen we onze eerste oefensessie hadden. Hij is onze solo-gitarist. Hij is nog steeds gitaardocent en band-coach. En last but not last: Derek Erkelens, onze bassist. De bassist waar je van droomt: muzikaal heel breed, schrijft en zingt zelf prachtige nummers, speelt diverse instrumenten en is ook studiotechnicus. Hij levert precies wat je nodig hebt als band: een degelijke basis. Ik moet altijd lachen als ik hem zie staan met zijn zonnebril. Hij lijkt zo uit 1969 te zijn geplukt.
Wordt vervolgd???
Cashflow3 gaat in ieder geval verder. En verder kan van alles betekenen … Mijn droom is om in gevangenissen te spelen. Gedetineerden laten voelen dat ze belangrijk zijn, dat we ze niet vergeten. Maar ook gewoon op muziekfestivals en andere gelegenheden. Misschien gaan we ooit ook wel eigen nummers doen. Eerst dit maar eens.
Wat is je drijfveer? In hoeverre speelt je geloof een rol? Of speel je vooral reguliere liedjes tijdens optredens?
Ik ben blij dat je dat vraagt. Wij zijn allemaal overtuigd christen, we geloven in een hemel en een hel, en we geloven allemaal in de liefde van God die ieder mens in Jezus vergeving aanbiedt. Ik durf te zeggen dat dat voor ons allemaal het belangrijkste in ons leven is. We zijn naast Cashflow3 allemaal behoorlijk actief in gospel en/of worship muziek en in de kerk. Maar: Cashflow3 is geen gospelband. En we maken geen ‘christelijke muziek’, al spelen we bij al onze optreden ook de bekende gospels van Johnny Cash. En ook in zijn andere songs zijn leven, dood, liefde, God, gevangenschap en de geestelijke wereld belangrijke thema’s. We maken muziek uit ons hart, we zijn ons bewust van de diepere laag in de songs van Johnny Cash, we hebben er veel lol in, en iedereen die na een optreden wil praten over ons geloof is welkom, maar onze band is geen vermomd evangelisatie-team. Aan sommige dingen kun je wellicht merken dat wij allemaal christen zijn: je zult geen schaars geklede zangeressen in onze band zien of anti-christelijke liederen horen. En als wij de gospels van Cash zingen, kunnen we dat wel met dezelfde overtuiging doen als hij.
Ik besef goed dat dit een gevoelig thema is in de christelijke wereld. Want als dit kan, waar ligt dan de grens, zullen sommige christenen vragen. Ik kan daar geen pasklaar antwoord op geven; het heeft met eerlijkheid met jezelf en God te maken. Ik weet alleen datje moet doen wat je weet dat je moet doen. Vervolgens zul je aan de vruchten de boom herkennen.
We spelen dus werkelijk van alles: grote hits, gospels, minder bekende nummers. Zondagavond wordt een heel bijzondere Memorial, dat weet ik in ieder geval zeker.
Ik weet nog precies waar ik op mijn 14e voor het eerst Johnny Cash hoorde: bij een vriend die op zo’n grote professionele bandrecorder de plaat ‘Johnny Cash - Welcome to Europe’ had staan. Ik hoorde het nummer ‘Look at them beans’ over het wel en wee van een boerenfamilie. Ik praatte nog wat afwezig met mijn vriend omdat ik ondertussen vol verbazing en nieuwsgierigheid zat te luisteren naar de tikkende, gedempte gitaarsnaren en de man die er met een autoritaire stem doorheen sprak alsof dit het belangrijkste verhaal uit de menselijke geschiedenis was. Ik mocht een cassettebandje meenemen en luisterde thuis op mijn kamer voor het eerst naar ‘I walk the line’, ; A boy named Sue’ en ‘Folsom Prison Blues’. Een paar maanden later had ik mijn eerste ‘optreden’ op een soort bonte avond.
Mijn interesse voor Johnny Cash is in de loop der jaren toegenomen omdat hij met zijn songs en boeken echt wat te zeggen heeft. Cash staat voor de confrontatie met het gewone, harde leven.Hij zingt over mensen die in de fout zijn gegaan, over ontrouw, over moord, over executies, oorlogen, rampen, maar ook over geloof, hoop, liefde en respect voor je vader en moeder. Hij spaart zichzelf niet. Het is een soort tegenreactie op alles wat geforceerd ideaal, vroom of vrolijk moet zijn. De muziekstijl past daar ook bij: simpel, makkelijk, tijdloos en vaak een beetje rauw. Je moet er als muzikant echt wel lef voor hebben, want is soms schrikbarend simpel wat je moet doen.
Jongensdroom? Al sterallures, volle zalen in je dromen???
Ik zal je eerlijk iets vertellen: vanaf mijn 14e jaar heb ik vrijwel dagelijks Johnny Cash songs gespeeld en gezongen. En in gedachten zag ik dan altijd volle zalen voor me. Maar ik heb dat nooit serieus genomen tot Piet van Die ruim 30 jaar later ineens opdook met zijn Johnny Cash kerkdienst. Volle zalen in mijn dromen?; (lachend) ja dus. Ik denk eerlijk gezegd dat elke muzikant dat heeft. Of misschien wel zou moeten hebben. Een volle zaal is namelijk een teken dat mensen iets aan je muziek hebben: ze herkennen zichzelf er in, of halen er troost of hoop uit. Maar sterallures? Nee, die heb ik er niet echt bij. We spelen nu uitsluitend covers van Cash, dus we teren op zijn nalatenschap. Hij is de ster in dit geval, het is zijn muziek en we spelen voor zijn fans. Maar we zetten tijdens onze optredens wel alles in wat we hebben.
Wie spelen er nog meer in de band?
Ik voel me ongelooflijk bevoorrecht met de muzikanten in de band, allemaal ervaren 40+ ers. Wim Bevelander was de eerste die ik benaderde toen ik zag dat de media-aandacht voor de eerste Johnny Cash dienst uit de hand begon te lopen. Ik durfde niet meer zo goed alleen (grijnzend) en vroeg Wim of hij me wilde helpen. Hij reageerde meteen enthousiast. Dat was echt een geruststelling, want Wim is een doorgewinterde muzikant die al 30 jaar optreedt en platen maakt. Van ons vijven lijkt hij eigenlijk nog het meest op Johnny Cash: hij schrijft zijn eigen songs, heeft zijn eigen stijl en gaat gewoon stug door. Hij is terecht genomineerd voor de Zilveren Duif dit jaar.
De tweede die ik benaderde was Eric van Zonneveld. De meest dienende en vriendelijke drummer die ik ooit ben tegengekomen en bovendien een vriend van me. Hij had helemaal niks met country, rockabilly of Cash, maar is direct gaan trainen om zich de typische stijl van de Tennessee Three, de begeleidingsband van Johnny Cash, eigen te maken. Het is grappig; hij grafisch designer en zo drumt hij ook. Hij is altijd bezig om het nog mooier te maken.
Toen we na de Johnny Cash dienst benaderd werden voor meer optredens hebben we Oscar Bax en Derek Erkelens erbij gevraagd. Oscar is mijn gitaarleraar uit mijn tienerjaren die mij bijna 30 jaar geleden op een bijbelstudiekamp voor het eerst de gitaartechniek van Luther Perkins voordeed. Hij is recent weer van Spanje naar Nederland verhuisd; hij had zijn verhuisdozen nog niet uitgepakt toen we onze eerste oefensessie hadden. Hij is onze solo-gitarist. Hij is nog steeds gitaardocent en band-coach. En last but not last: Derek Erkelens, onze bassist. De bassist waar je van droomt: muzikaal heel breed, schrijft en zingt zelf prachtige nummers, speelt diverse instrumenten en is ook studiotechnicus. Hij levert precies wat je nodig hebt als band: een degelijke basis. Ik moet altijd lachen als ik hem zie staan met zijn zonnebril. Hij lijkt zo uit 1969 te zijn geplukt.
Wordt vervolgd???
Cashflow3 gaat in ieder geval verder. En verder kan van alles betekenen … Mijn droom is om in gevangenissen te spelen. Gedetineerden laten voelen dat ze belangrijk zijn, dat we ze niet vergeten. Maar ook gewoon op muziekfestivals en andere gelegenheden. Misschien gaan we ooit ook wel eigen nummers doen. Eerst dit maar eens.
Wat is je drijfveer? In hoeverre speelt je geloof een rol? Of speel je vooral reguliere liedjes tijdens optredens?
Ik ben blij dat je dat vraagt. Wij zijn allemaal overtuigd christen, we geloven in een hemel en een hel, en we geloven allemaal in de liefde van God die ieder mens in Jezus vergeving aanbiedt. Ik durf te zeggen dat dat voor ons allemaal het belangrijkste in ons leven is. We zijn naast Cashflow3 allemaal behoorlijk actief in gospel en/of worship muziek en in de kerk. Maar: Cashflow3 is geen gospelband. En we maken geen ‘christelijke muziek’, al spelen we bij al onze optreden ook de bekende gospels van Johnny Cash. En ook in zijn andere songs zijn leven, dood, liefde, God, gevangenschap en de geestelijke wereld belangrijke thema’s. We maken muziek uit ons hart, we zijn ons bewust van de diepere laag in de songs van Johnny Cash, we hebben er veel lol in, en iedereen die na een optreden wil praten over ons geloof is welkom, maar onze band is geen vermomd evangelisatie-team. Aan sommige dingen kun je wellicht merken dat wij allemaal christen zijn: je zult geen schaars geklede zangeressen in onze band zien of anti-christelijke liederen horen. En als wij de gospels van Cash zingen, kunnen we dat wel met dezelfde overtuiging doen als hij.
Ik besef goed dat dit een gevoelig thema is in de christelijke wereld. Want als dit kan, waar ligt dan de grens, zullen sommige christenen vragen. Ik kan daar geen pasklaar antwoord op geven; het heeft met eerlijkheid met jezelf en God te maken. Ik weet alleen datje moet doen wat je weet dat je moet doen. Vervolgens zul je aan de vruchten de boom herkennen.
We spelen dus werkelijk van alles: grote hits, gospels, minder bekende nummers. Zondagavond wordt een heel bijzondere Memorial, dat weet ik in ieder geval zeker.
